Proef de sfeer

Uit de huiskamer van de RIBW-woonlocatie Huize Kohlmann in Arnhem komen de vrolijke klanken van oud-Hollandse liedjes. Vrijwilliger Sandra (49) zingt samen met cliënt Zwaantje uit volle borst mee. Ze hebben plezier en geven elkaar na afloop een grote knuffel. Dit is wat Sandra elke maandag graag doet als ze een ochtend komt helpen bij de koffie en lunch.

Al meteen bij binnenkomst zit Sandra op de praatstoel, want kletsen kan ze goed. Ze kent alle bewoners en bindt met iedereen een gesprekje aan. Die band heeft ze in de afgelopen jaren opgebouwd, want al bijna tien jaar wandelt ze wekelijks op maandagochtend naar Huize Kohlmann om gezelligheid te bieden en te helpen waar mogelijk op de woongroep op de tweede etage. Hier wonen 18 grotendeels wat oudere cliënten van RIBW Arnhem & Veluwe begeleid.

Maatje
‘Het begon allemaal met Grietje’, vertelt Sandra. ‘Zij is inmiddels 88 jaar en verhuisde een tijdje geleden naar een verpleeghuis. Toen ik hier voor het eerst kwam, zag ik haar alleen op de bank. Ik ging naast haar zitten, we kletsten wat. Sindsdien ben ik een maatje voor haar en voelt zij voor mij als mijn eigen oma. Ik kwam elke week bij haar op bezoek. Ook nu ze hier niet meer woont, ga nog wekelijks naar haar toe. Dan maken we een wandelingetje in het park en zingen we samen liedjes buiten op een bankje. Oude schoolliedjes als Een karretje op de zandweg of Daar bij die molen vindt ze prachtig.

Toen Grietje verhuisd was, vroeg de begeleiding van Huize Kohlmann of Sandra niet gewoon wekelijks bij hun wilde blijven komen om te helpen bij de koffie en de lunch, een spelletje te doen met andere bewoners of een klein wandelingetje. Daar hoefde ze niet lang over na te denken, want het vrijwilligerswerk is voor Sandra zelf ook een fijne invulling van haar dag. Vijftien jaar geleden kreeg ze een ernstig auto-ongeluk waaraan ze oog- en hersenletsel overhield. Ze ziet geen diepte en draagt een speciale bril. Ze is heel gevoelig voor licht en ook voor geluid.

Goed doen voor anderen
‘Zo’n heftig ongeluk op je 33ste, terwijl je in de bloei van je leven bent, heeft heel veel impact. Drie weken lag ik in coma, ik kon helemaal niks meer en heb maanden moeten revalideren. Ik had leuk werk en een relatie, met alle dromen die daarbij horen. Nu, na jaren gaat het aardig goed met me. Ik kan mezelf goed redden en ik heb weer plezier in het leven. Maar dat is echt anders geweest. Met veel hulp en vooral de onvoorwaardelijke liefde van mijn ouders, heb ik mijn draai gevonden.’

Sandra woont zelf op een RIBW-locatie voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Ze is volledig afgekeurd om te werken, maar met de tijd die ze heeft wil ze graag iets voor anderen betekenen. ‘Ik heb altijd iets met mensen gehad die kwetsbaar zijn of hulp nodig hebben. Als kind op school kwam ik bijvoorbeeld al op voor een klasgenootje die gepest werd. Ik had er eigenlijk mijn werk van willen maken als activiteitenbegeleider, maar in plaats daarvan werkte ik jarenlang als receptionist en gastvrouw op verschillende golfbanen. Tot mijn ongeluk.’

Haar talent om goed te doen voor anderen zet ze nu graag in als vrijwilliger van RIBW en ook bij de Stichting Welzijn Ouderen Arnhem (SWOA). Tot vermaak van de bewoners, want waar Sandra komt, daar ontstaat gezelligheid. Zoals Kees die haar vrolijk begroet en zich door Sandra regelmatig aan de arm naar de dagbesteding laat brengen. Of bewoonster Nancy die net de huiskamer binnen komt voor de lunch en haar ‘heel gastvrij en lief’ noemt. En Zwaantje, die heerlijk in een fauteuil zit en graag meekijkt en -zingt met de liedjes die Sandra op YouTube vanaf haar telefoon draait. De glimlach over en weer is goud waard. Voor allebei.’

Tekst en fotografie: Ivo Hutten